Of tijdelijk niet het vermogen hebben om op eigen kracht door te gaan. Dan help ik een handje, om ze te leren weer op eigen benen te staan. Meestal binnen haagse probleemgezinnen. Van die mensen hoor je niets. Wel als het uit de hand loopt, zoals nu in roosendaal waar zich opnieuw een familiedrama heeft afgespeeld. Wij als gespecialiseerd verzorgenden proberen dit te voorkomen, in stilte en bescheidenheid.Dat is het werk wat ik doe en goed kan, samen met mijn 59 andere collega`s. Allemaal goede mensen, met een hart op de juiste plek.Vorige week kregen we definitief te horen dat er 25 tot 30 collega`s worden ontslagen of herplaatst in een andere functie die nog maar weinig te maken heeft met wat we nu doen. Dat is de helft van onze afdeling. Minstens 11 van hun komen zeker op straat te staan. Ondanks het feit dat de directie ons in januari op de hoogte heeft gebracht, sloeg het in als een bom. Verbijstering, woede en verdriet maakten van ons meester. Er is veel vraag naar onze specifieke hulpverlening, en toch worden we de laan uitgestuurd. Hoezo marktwerking? Waarom ontslag? omdat er geen geld meer is; de kas is leeg en er moet gesnoeid worden. 25 collega`s, dat zijn ongeveer 500 clienten en gezinsleden die er straks alleen voor komen te staan, of die afscheid moeten nemen van hun vertrouwde begeleider. Dat ziet niemand. Daar wordt geen aandacht aan besteed. Het is allemaal begonnen met de invoering van de WMO. Nu wordt bovendien ook nog het voor ons werkbeschikbare geld uit de AWBZ met eenderde weggesnoeid, bezuinigd. Dat is de nekslag. Nu heerst er onbegrip:hoe is dit te rijmen met het kabinetsbeleid inzake probleemjongeren en gezinnen in achterstandswijken? Ik begrijp dat de gemiddelde burger dit niet weet of wil weten. Het gaat goed met de economie. Iedereen is aan het werk. Als dit soort gevolgen van de WMO overeenkomen met de oorspronkelijke intentie van onze beleidsmakers, dan is politiek inderdaad puur cynisme. Dat geloof ik niet . Dat kan alleen maar berusten op een misverstand, een groot misverstand. Anders begrijp ik er niets meer van. Ik heb altijd geloofd in de essentiele goedheid van de mens, anders zou ik mijn werk niet kunnen doen, Tussen al die ellende zie ik altijd wel een lichtpunt of een glimlach. Ik geloof in de weg naar bewustzijn. Want een bewust mens is een verantwoordelijk mens.Die gedachte maakt me rustig, want dan hoef ik alleen maar mijn verhaal te doen, en hopen dat de beleidsmakers in den haag dit lezen. Dan komt alles goed want ze weten nog niet wat ze doen. Eugene Geldof:Gespecialiseerd Verzorgende.
Den Haag, 24 februari 2008